تو زندگیم همیشه یکی هست که خیلی دوسم داره خیلی هوامو داره اما من اغلب اوقات ازش غافلم ...اما اون خیلی با مرام و با محبته...حتی قبل از به دنیا اومدنم هم بهم لطف داشته اما من حتی وقتی به دنیا اومدم خیلی لز حرفاشو نشنیدم یا نخواستم بشنوم...دشمن خودم رو جایگزینش کردم و از سر غفلت از دشمن پیروی کردم و کار به دوست واقعیم نداشتم...گاها هم فکر می کردم دارهم باهاش لج بازی می کنم و حرفاشو گوش نمی دم ،غافل از این که داشتم با این کارام حقیقت خودم رو نابود می کردم...آره من هوای نفسم رو چشم می گفتم در حالیکه خدا باز هم با آغوش باز پذیرای من بود ....خدایی که اصلا نشناختمش و اصلا خودمو نشناختم..اون خدایی که اگر حقیقت خودم رو کشف کنم دیگه سراغ مخالفت کردن باهاش نمیرم و همیشه بهش میگم:چشم ای آن که مرا پرورش دادی و من دائم ناسپاست بودم...خدایا شرمنده ام که بنده ات نبودم
درباره وبلاگ
